Można sobie z tym poradzić rozwijając postawę samowspółczucia. Współczucie wobec siebie zasadniczo nie różni się od współczucia wobec innych. Fundamentem samowspółczucia jest traktowanie siebie z takim samym zrozumieniem i troską, jakimi obdarzylibyśmy bliskich, którzy doświadczają trudnych chwil, ponieśli jakąś porażkę – po prostu doświadczają cierpienia. Kiedy cierpi ktoś nam bliski zwykle ostatnią rzeczą, jaką robimy […]
Po dotkliwej porażce możemy doświadczyć spadku jakości życia, lęku, depresji czy nawet zespołu stresu pourazowego. Ale możemy też zobaczyć nowe możliwości do własnego rozwoju. Jak się uodpornić na konsekwencje złych decyzji i wyborów życiowych, by te nowe możliwości wykorzystać? „Nie ma żadnej możliwości, by sprawdzić, która decyzja jest lepsza, bo nie istnieje możliwość porównania. Człowiek przeżywa wszystko po raz pierwszy i bez przygotowania. […]
Brak mi ostatnio regularności. Balansuję między – idź żwawo w kierunku tego, co chcesz osiągnąć, w sposób jaki lubisz – zdyscyplinowany, bo to przyjemnie samonakręcający się mechanizm, a – odpuść, nic nie rób, bądź. Ostatnio znacznie częściej rozkoszuję się ‘byciem’, z ciekawością i ulgą przyglądając się temu, jak puszcza mi poczucie winy, za długie chwile […]
Jakiś czas temu, wydarzyło się coś, co mnie zabolało i jakoś tak ciągle przeżuwam… To są dla mnie zawsze momenty zatrzymania i refleksji… Pomyślałam, że cierpienie nikogo nie uszlachetniania. Cierpienie, to cierpienie – kupa bólu. To co może nas „uszlachetnić”, to jest to, jaki mamy do niego stosunek, jak się do niego ustawiamy i co […]
[…]
[…]
[…]
[…]